สองร้อยแปดสิบ

มื้อค่ำคืนนั้นควรจะเป็นมื้อธรรมดาๆ โต๊ะไม้มะฮอกกานีตัวยาวถูกจัดไว้อย่างสมบูรณ์แบบ เครื่องเงินวาววับอยู่ใต้แสงไฟจากโคมระย้า เสียงจานกระทบกันเบาๆ ขณะที่เหล่าสาวใช้เคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ แต่กลับไม่มีความสงบสุขอยู่ในห้องนั้นเลย ฉันสัมผัสได้ถึงพายุก่อนที่มันจะมาถึง... มันเป็นความรู้สึกที่บางเบา ทว่าหน...